SZKIC DO HISTORII SZKOŁY

 

 

 Szkoła Podstawowa nr 3 im. Henryka Sienkiewicza w Skarżysku-Kam. jest jedną z najstarszych szkół w naszym mieście. Jej bogata historia sięga początku lat trzydziestych poprzedniego stulecia.

Powstanie szkoły jest ściśle związane ze wzrostem  liczby mieszkańców Skarżyska. Budowa i rozkwit Państwowej Fabryki Amunicji wymagały sprowadzenia specjalistów z Warszawy i innych miast, a co za tym idzie budowy szkoły dla dzieci tychże pracowników. 11 sierpnia 1930 roku ukonstytuował się Komitet Budowy Szkoły pod przewodnictwem  p. T. Skudelskiego. Od razu rozpoczęto też zbiórkę pieniędzy na zbożny cel.

23 czerwca 1934 r. szkoła otrzymała prawo noszenia nazwy SIEDMIOKLASOWA SZKOŁA POWSZECHNA im. MARSZAŁKA JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO. 01.09. 1934 r. stał się dniem narodzin szkoły.

Do 1939 r. szkoła liczyła 740 uczniów zorganizowanych w 15 oddziałach. Dynamiczny rozwój szkoły został brutalnie przerwany wybuchem II wojny światowej.

Ze wspomnień Heleny Syryńskiej, nauczycielki SP nr 3:

„(...) Pierwszy wrzesień 1939 roku przypadał w piątek. Nauka miała się więc rozpocząć w poniedziałek. Gdy w piątek rano wyszłam z domu, spotkałam przed urzędem pocztowym pana Grzebyka, kierownika szkoły. Był wielce poruszony. Oznajmił mi: „Jest wojna! Niemcy o świcie zaatakowali Polskę” Nie rozpoczęto roku szkolnego 1939/1940.(...) Stosunki koleżeńskie były niezwykłe, wszyscy podtrzymywaliśmy się na duchu. Henryk Grzebyk radził nam: „... gdyby się zdarzyło, że kogoś z nas aresztują, trzeba w zeznaniach mówić: „nie wiem”, „nic nie wiem” - to człowieka może uratować”. Niestety, on pierwszy został aresztowany. Podstępnie zabrany z klasy podczas lekcji, zginął w obozie w Majdanku.(...)”

 Na początku stycznia 1940 r. placówkę bezterminowo zamknięto, a dzieci przeniesiono do Szkoły Powszechnej na Bzinku. Budynek zamkniętej szkoły przekształcił się w siedzibę SS. Sutereny zapełniły się więźniami. Koniec wojny zastał szkołę w opłakanym stanie. Sytuację pogarszały jeszcze mroźne zimy i szalejące wichury.

W późniejszym czasie w szkole otwarto „konsum fabryczny”. Salę gimnastyczną przebudowano i znalazła tu pomieszczenie piekarnia mechaniczna, a sale lekcyjne przystosowano na chłodnie i masarnię. Od 20 stycznia 1945 roku, gdy na strychu budynku szalał jeszcze ogień, pomieszczenia szkolne stały się obiektem grabieży i dewastacji.

Dzięki nadludzkiej pracy personelu zatrudnionego w szkole, już 15 lipca 1945 r. zakończył się rok szkolny. Ogółem w pierwszym roku po wojnie cenzurki otrzymało 30 uczniów.

W roku szkolnym 1945/46 odbudowano część dachu, ale nadal brak było szyb w oknach wielu sal lekcyjnych i na korytarzach. W takich warunkach rozpoczęto nowy rok szkolny.

W tym trudnym dla wszystkich czasie władze szkolne podjęły kolejne wyzwanie - wprowadziły nowe programy, skompletowano bibliotekę szkolną, która liczyła wtedy 730 tomów. Uruchomiono również stołówkę. Dożywianie dzieci prowadził „Caritas”.

1 września 1948 r. nastąpiła zmiana patrona szkoły. Marszałka Piłsudskiego zastąpił Jarosław Dąbrowski. Dwa lata później utworzono szkołę dla dorosłych.

Kolejne lata nauki przebiegały w bardzo trudnych warunkach. Wszystkie sale lekcyjne zajęte były od godziny 8.00 do 16.00. Dopiero w lipcu 1959 r. Miejska Rada Narodowa podjęła długo oczekiwaną decyzję o przekazaniu szkole sali gimnastycznej, a rodzice zadeklarowali dobrowolne opłaty na jej remont. Obok zajęć programowych szkoła prowadziła zajęcia pozalekcyjne.

Rok szkolny 1968/69 to okres przygotowań do nadania szkole nowego imienia. Patronem został Henryk Sienkiewicz. Podczas uroczystości, która odbyła się 29 listopada 1969 r. odsłonięto tablicę pamiątkową.

Te wielkie wydarzenia nie przysłoniły jednak codziennego życia szkoły, która nadal pracowała na trzy zmiany ucząc i wychowując. Lata 1971/1972 to czas pracy nad hymnem szkolnym.

Dużo emocji dostarczył znów rok 1974. Szkoła otrzymała wówczas sztandar ufundowany przez Komitet Rodzicielski. W następnych latach przystąpiono do modernizacji budynku. Kosztem szatni powiększono jadalnię. Wygospodarowano też miejsce na boisko trawiaste.

Lata osiemdziesiąte przyniosły szkole szereg osiągnięć w olimpiadach przedmiotowych. Przez szereg lat działał zespół wokalno-taneczny „Hajduczki”, prowadzony przez p. G. Borowską. Artystyczne występy uczniów uświetniały imprezy w szkole i poza nią Zespół „Hajduczki” był laureatem wielu konkursów i przeglądów.

Przemiany, jakie dokonały się w naszym kraju po roku 1989 miały poważny wpływ na życie szkoły. Jednak na przekór trudnościom, dzięki ludziom dobrej woli, którzy nie szczędzili ani czasu, ani pieniędzy, szkoła prężnie pracowała i pełniła swoją rolę.

W ostatnim dziesięcioleciu XX w i pierwszych latach obecnego stulecia szkoła błyskawicznie zmieniała swe oblicze. Kadra pedagogiczna, uczniowie i ich rodzice pracowali i nadal pracują w myśl hasła :

„Uczymy się w przyjaznej szkole, by wiedzieć, działać, być i wspólnie żyć.”,

 Rok szkolny 1993/94 był kolejnym bardzo ważnym momentem w życiu tej szkoły. Obchodzony pod hasłem 60-lecia istnienia na długo zapisał się w pamięci dorosłych oraz dzieci.

     Przyjaznego charakteru szkole dodaje estetyczny wygląd. Otaczająca ją ze wszystkich stron zieleń umożliwia uczniom psychiczny odpoczynek po wytężonej pracy umysłowej, a zadbany i odnowiony dziedziniec pozwala odreagować ruchowo. Szpaler drzew oddziela budynek od ulicy tłumiąc hałas i ograniczając zanieczyszczenia.

Na bieżąco dokonuje się zmian i koniecznych remontów coraz starszego budynku. Sale lekcyjne, mimo trudności finansowych, są odnawiane i wzbogacane o nowocześniejsze wyposażenie.

Kadra pedagogiczna i uczniowie aktywnie uczestniczą w życiu szkoły. Nauczyciele poszerzają swą wiedzę w zespołach samokształceniowych, na studiach podyplomowych oraz różnego rodzaju kursach, co korzystnie odzwierciedla się w pracy z uczniami. Szkoła stwarza warunki do samodzielnego, świadomego zdobywania wiedzy i rozwijania własnych pasji. Uczniowi uczestniczący w kołach zainteresowań reprezentują szkołę w wielu konkursach wiedzy, artystycznych i sportowych na terenie miasta i powiatu.

Ambicją pedagogów jest aktywny udział szkoły w konkursach i realizowanych w mieście programach.

Nasza szkoła jest przyjazna dla ucznia, rodzica i środowiska. Wszystkie działania dydaktyczno – wychowawcze podejmowane są w celu tworzenia bezpiecznej i ciepłej, niemal rodzinnej atmosfery w szkole. Rodzice bardzo wysoko cenią wkład nauczycieli w rozwój osobowości ich dzieci. Nauczyciele dumni są ze swych wychowanków. Pracownicy obsługi szczycą się porządkiem i ładem panującym w szkole. A wszystko to służy dobremu imieniu Szkoły Podstawowej nr 3, która wykształciła wielu prawych obywateli, szlachetnych ludzi, przykładnych rodziców.